Trudno zgodzić się z narracją przedstawicieli Krajowej Rady Komorniczej, iż wprowadzone przepisy ograniczające możliwość egzekucji z nieruchomości w trakcie trwania stanu epidemii oraz podwyższeniu kwoty wolnej od zajęcia w zakresie wynagrodzenia za pracę służą jedynie „obstrukcji egzekucji”, w całości pomijając przyczynę oraz cel w jakim zostały wprowadzone. Epidemia stanowi problem nie tylko z punktu widzenia medycznego, ale także pociąga za sobą daleko idące skutki społeczno-gospodarcze, skutkujące masowymi zwolnieniami pracowników. Ustawodawca, w celu przeciwdziałania ekonomicznym skutkom epidemii, rozszerzył ograniczenia w egzekucji, mając na względzie, iż to właśnie epidemia uniemożliwiła wielu Dłużnikom spłatę egzekwowanych należności, a tym samym prowadził licytacji ich nieruchomości. Możliwość spłaty egzekwowanego roszczenia nie może być bowiem fikcją, polegającą wyłącznie na wezwaniu Dłużnika do zapłaty pod rygorem przystąpienia do opisu i oszacowania.

Ponadto w naszej ocenie, wbrew twierdzeniom przedstawiciela Związku Przedsiębiorstw Finansowych samo wstrzymanie eksmisji (a właściwie egzekucji o opróżnienie pomieszczenia/nieruchomości i wprowadzenie wierzyciela w posiadanie) byłoby niewystarczające. Od momentu uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości, własność licytowanej nieruchomości przechodzi na nabywcę biorącego udział w licytacji. Nawet w przypadku wstrzymania eksmisji Dłużnika i jego rodziny, odpowiada on wobec nabywcy – nowego właściciela za zamieszkiwanie w nieruchomości niestanowiącej jego własności z tytułu tzw. bezumownego korzystania z rzeczy, co zaś prowadzi do generowania nowego długu wobec nabywcy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż wejście w życie powyższych przepisów było konieczne i uzasadnione.

Cały artykuł: Wirus dławi egzekucję. To efekt tarczy antykryzysowej