Rozliczenie kosztów egzekucji - praktyka, a wymogi formalne

Rozliczenie kosztów egzekucji – stosowana praktyka, a wymogi formalne postanowienia ustalającego koszty.

Zgodnie z art. 770 k.p.c. zd. 3 k.p.c. koszty egzekucji ustala postanowieniem komornik, jeżeli przeprowadzenie egzekucji należy do niego. Do postanowienia komornika z mocy art. 361 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie art. 328 § 2 k.p.c., który określa wymogi jakie powinno spełniać uzasadnienie orzeczenia. Mając na uwadze treść tego przepisu, należy przyjąć, że w postanowieniu o ustaleniu kosztów postępowania egzekucyjnego organy egzekucyjne nie powinny ograniczać się jedynie do przytoczenia przepisów prawa, lecz dodatkowo mają również obowiązek wyjaśnić zasady ich zastosowania oraz przedstawić sposoby wyliczenia ustalonych kosztów. Nierzadko sposobem takim powinien być rachunek, którego wynik pozwolił komornikowi sądowemu na określenie opłaty stosunkowej np. na podstawie art. 49. 1 Ustawy o komornikach sądowych i egzekucji ze szczegółowym wyliczeniem opierającym się na działaniu matematycznym.

Z uwagi na powyższe, w mojej ocenie praktykę skrótowego i ogólnikowego wskazywania sposobu wyliczenia kosztów sprowadzającą się jedynie do podania jednostki redakcyjnej i kwoty danego kosztu należy uznać za niezgodną z w/w przepisami kodeksu postępowania cywilnego oraz Ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Praktyka ta nie tylko utrudnia kontrolę poniesionych i ustalonych kosztów przez strony i uczestników postępowania ale uniemożliwia kontrolę Sądu czy to w następstwie złożonej skargi na czynności komornika czy też w trybie nadzoru judykacyjnego, o którym mowa w art. 759 § 2 k.p.c.

Powyższa praktyka może uchybia również zasadom etyki obowiązującej komorników sądowych zgodnie, z którą komornik obowiązany jest w sprawach finansowych dochować szczególnej rzetelności i skrupulatności.